Langs zandwegen

Hilbrand Rozema schrijft in zijn column van 6 dec. 2022 over het Magnificat:

Op de muziek zweef ik naar de achttiende eeuw, het is een tijdreis, compleet met landschappen: Leipzig 1723, zandwegen, postkoetsen, rivieren, bomen en weilanden. Johann Sebastian Bach (1685-1750) sloeg ooit een man met een zwaard, vertelde een vriend. Terug van een reis ontdekte Bach dat zijn vervanger zijn koor had laten verslonzen.

Kijk, dat heb ik nou ook, romantische ziel, liefhebber van geschiedenis, oude landschappen en Altstädten (of is het Stätte?) : ik beeld me die landschappen uit Luthers tijd ook in, zandwegen, reiswagens, veel voetgangers, dat wel, en die kom je dus tegen in mijn strips: Luther op weg naar Rome, op weg naar Leipzig. Karlstadt op weg naar huis, onderweg overvallen door struikrovers, enz. Opvallend veel wegscenes dus. Zo rond 1520.

Ook in mijn Kloostermoppen kom je in elk verhaal wel zandwegen tegen, waar de monniken of nonnen overheen gaan. Ik kijk vaak naar het landschap om mij die historische setting in te beelden. Al moet ik er eerlijkheidshalve wel bij zeggen, dat er in de loop van de geschiedenis veel veranderd is. Het is nooit  één op één.